بنام خدا
سلام دوستان من
قانون طبیعت کاری به احساس آدمها نداره همیشه روال عادی خودش رو طی می کنه...
پاییز و زمستون و بهار و تابستون از پی همدیگه میان و میرن..
 روزها شب میشن و شبها روز..
بچه ها قد میکشند و بزرگتر میشن و بزرگترها میرن به سمت میانسالی..
 و همینطور طبیعت کار خودش رو خیلی دقیق و سنجیده انجام میده..
اما چیزیکه این وسط مهمه اینه: همه این اومدنها و رفتن ها یه چیز خیلی قشنگ و ارزشمند لابلاشون هست، هر روزی که میاد موقع رفتنش یه دونه یادگاری باسم تجربه میذاره تو کوله بار زندگی مون ومیره..و این میشه که همزمان با رشد جسمانی وبلوغ عاطفی کوله بار تجربیات مون هم سنگین تر میشه.
راستی تاحالا دقت کردین  بچه ها برای اثبات حرفهاشون هیچ وقت دلیل نمیارن؟؟ اونا انقدر به کارایی که انجام میدن مطمئنند قبل و بعدش رو سبک سنگین نمیکنند فقط در لحظه هستند..بزرگتر که میشیم قانون زندگی یادمون میده محتاط تر باشیم و با مسائل خیلی دقیق و سنجیده روبرو بشیم..خیلی چیزا رشد میکنه وآموخته هامون بیشتر میشه اما یه چیزی این وسط فراموش میشه اونم " بودن در لحظه" است..زندگی در زمان "حال" برای همینم هست که بیشتر از نصف مردم دنیا  آرزومیکنند ایکاش کودک می بودیم و همه لذت زندگی رو میبردیم به اون زمانها (✿◕‿◕✿)
خواهری ها من میگم ادم 180 سالش هم باشه کافیه در لحظه زندگی کنه..در زمان حال با تجربیاتی که از گذشته داره.. اونوقت هنوزم میتونه کودکی وکودک بودن رو حس کنه اونم با تمام وجودش
ولی الان میخوام بریم به چند سال بعد و یه نمای جالب از زندگی آینده رو باهم دید بزنیم (✿◕‿- ✿)
فکر کن الان چند سال دیگه است و بچه ها ونوه هات دوره ات کردند..عمو پورنگ رو براشون چه شکلی تعریف می کنی؟؟